Dziura

proza

- Pan pracuje w Zarządzie Dróg – hrabina Kowalska była wyraźnie zdenerwowana.
- Tak – odpowiedział Siliwończyk – a o co chodzi?
- O dziurę w drodze przed moim domem.
- Przecież ją właśnie łatamy.
- No właśnie. Teraz. W środku sezonu – krzyczała hrabina – A do mojego domu już od połowy czerwca nie można dojechać samochodem.
- Spokojnie pani hrabino – wtrącił się Warzecha – przecież pani nie ma samochodu.
- Ja nie mam, ale turyści mają – dyszała hrabina – Co roku wynajmowałam w lecie pokój mojego świętej pamięci męża. A teraz nikt nie chce w nim zamieszkać, bo nie ma dojazdu.
- Rozumiem – powiedział Warzecha – i uważam, że pani hrabina ma rację. Dziury powinno się łatać na wiosnę, a nie w samym szczycie sezonu turystycznego.
- Zgadzam się z wami – powiedział Siliwończyk – ale na wiosnę brakowało pieniędzy.
- To nie mogliście odłożyć remontu do przyszłej wiosny? – zapytała, już nieco spokojniej, hrabina.
- Nie mogliśmy, pani hrabino. Dziura ma ponad 60 lat i konserwator zabytków zagroził, że jeśli nie załatamy jej w tym roku, wpisze ją do rejestru zabytków. A w takim wypadku musiałaby ona pozostać na głównej ulicy już na wieki wieków amen – wyjaśnił Siliwończyk – Na to przecież nie mogliśmy się zgodzić.

autor

jastrz

Napisany: 2022-07-10 Dodano: 2022-07-11 00:00:05

Ten wiersz przeczytano 1249 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Bez rymów Klimat Ironiczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie