dziwne
Myślała jaki ten świat dziwny.
Dziwne są twarze ludzi wokół.
I dziwne słowa też.
Któregoś dnia
odkryła zdziwiona.
Ona dziwna też jest.
Wtopiła się w to dziwne
ludzkie istnienie.
Poszła za dziwnym słowem,
jak w dym.
Teraz nie wie jak powrócić,
do dawnych nie dziwnych dni.
Patrzy na świat,
prawie krzyczy-pomóżcie mi.
Lecz jej krzyk jakiś niemy jest.
Dziwni ludzie, w dziwnym świecie,
nie słyszą wołań jej.
autor
sarenk@
Dodano: 2007-03-16 18:44:16
Ten wiersz przeczytano 632 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.