Elegia o dziecku

każdy z nas kryje w sobie dziecko... czasami daje mu dojść do głosu... niektórzy próbują je zgładzić... niepotrzebnie, bo one mimo wszystko jest bardzo ważne...

-Nie zabijajcie mnie-
krzyknęło dziecko
ukrywając się w moim wnętrzu
i głębiej zrosło w serce
by trudniej je było
dosięgnąć.

-Zostawcie mnie-
szepnęło dziecko
zlęknione
tulące się do mojego serca
i nie oddychające zbyt głośno
by go nie usłyszano.

-Zostawci mnie,
ja do was nie należę,
ja tutaj nie pasuję.
Dajcie mi spokój-
poprosiło zrozpaczone dziecko
tulące się do małego kotka
i cicho łkające
z nieszczeęścia.

-Czy nie widzicie,
że cierpię, a wy
razem ze mną?-
spytało dziecko
nieśmiało wychylające się
z ciepłego kąta mego serca
gotowe by
w razie niebezpieczeństwa
ponownie się schować.

-Nie niszczce tego
co w mozole
starałam się stworzyć-
mała dziewczynka
podjęła ostatnia próbę
by zawalczyć o swoje.

PRZEGRAŁA

ktoś kiedyś powiedział, że od dzieci możemy się wiele nauczyć... np. cieszyć się z drobnych przyjemności... czasami robimy błąd i zapominamy, że kiedys też byliśmy dziećmi...

autor

Weneda

Dodano: 2006-10-28 11:47:45

Ten wiersz przeczytano 552 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie