Eleonora Rygbik

Jest piąta rano, wczesne lato,
zegar z kukułką, gdzieś na ścianie,
słonecznym, nieuchronnym czerwiem
czas znowu toczyć sennie zaczął

Wstała i odsłoniła okno
a „kiedy ranne wstaną zorze...”
znów myśli, co ją dzisiaj spotka
lub kogo ona spotkać może

Do sklepu, na targ i z powrotem
niespiesznie dni wahadłem płyną
w koronek i litanii rzece
modlitwy monotonnym splotem

Dzieci w świat poszły, męża nie ma,
(do domu ojca przecież odszedł)
została po nim tylko renta
i fotografia na komodzie

Ma przecież jedną matkę w niebie
więc wcale się nie czuje sama
i opuszczona ani chwili
ojciec jedyny gdzieś w eterze

co ciepło mówi tak o kraju
który wciąż cierpi pod rządami
obleśnej talmudycznej zgrai
unii co puszcza nas z torbami

Gołębie co dzień ziarnem suchym
karmi, niewdzięczne, rozgruchane
(odlecą wnet pod cudzy balkon)
więc kiedyś im dosypie trutki

Ręce ogrzeją, co pieszczoty
mimo jej wieku wciąż spragnione,
zwabione walerianą koty
(gdy ją rozleje tuż pod oknem)

I gdy w wieczornym słońcu zadrży
niechybny samotności smutek
ściskając wciąż różaniec w dłoni
odpędzi go aniołem pańskim

Sąsiad muzykę głośną włączył
melodia płynie do modlitwy
wpadają słowa wprost do głowy
„ilenor rigbi,
ilenor rigbi,
ilenor rigbi...”

autor

komnen

Dodano: 2007-07-12 08:34:23

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie