epitafium

urodzony…żył lat…zmarł…
świszcze wiatr cmentarnym drzewom
i znów pędzi w siną dal
i żałobę wzmaga śpiewem

po cmentarzach ogni blask
to drżą w smętnym wietrze dusze
dziś zatrzymał się ich czas
czas refleksji i czas wzruszeń

kamień, marmur, ziemi garść
dom wszechwieczny dla człowieka
z drzewa liście mogą spaść
i w przestrachu ktoś ucieka

już wiatr gasi zniczy rząd
ktoś wciąż żyje, ktoś umiera
ludzie zawsze w przód, pod prąd
śmierć ramiona rozpościera

i gdy już tam nie ma nas
ktoś się w ciszę grobów wdarł
to z nagrobków czyta wiatr
urodzony…żył lat… zmarł…

autor

Stachu

Dodano: 2008-10-31 00:10:47

Ten wiersz przeczytano 1376 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie