Etiuda księżycowa

https://www.youtube.com/watch?v=4Tr0otuiQuU "A gdy rano przyjdzie świt, księżycowi będzie wstyd że on zasnął a nie Ty." - Ludwik Starski.

Srebrne lico Księżyca w okno mi zajrzało,
pstre obłoki muskają, wiecznego wędrowca.
Mruga w ciszy, zalotnie, goni na manowce,
jeszcze rano tą trasą, słoneczko pełgało.

Zakochanych przytulisz i serca ocieplisz,
zajrzysz w oczy dziewczętom, rozdasz gwiazd denary.
Żar miłości wysupłasz za tych chmur kotary,
jak reżyser na scenie, obrazy rozświetlisz.

Nigdy nas nie zostawisz, każdy dom odwiedzisz,
będziesz wiódł nieprzerwanie, conocne dysputy.
Kto Lunie podziękuje, za długie marszruty,
idę w ciszy pomarzyć, czy ze mną usiądziesz.

Kiedy słońce już wzejdzie i myśli ogrzeje,
odfruniesz z nieboskłonu na drugą półkulę.
Ruszymy kołowrotek, wspomnienia odczulę,
znów będę oczekiwał, jak blaskiem posiejesz.

"O Księżycu. Znudziły go ciągłe miłosne wyznania więc wypiął swą pełnię i błyszczał do rana." - Mariusz Parlicki.

autor

anula-2

Napisany: 2017-12-09 Dodano: 2017-12-09 09:02:40

Ten wiersz przeczytano 2510 razy

Oddanych głosów: 50

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie