Evangelium Mortis II (Homines)

Zabijmy gąsienice
Nim kogokolwiek urzekną
Przepoczwarzą się w motyle
I biciem skrzydeł
Sprowadzą nieszczęścia

Skierujmy pokorne niewiasty
Na przymusową histerektomię
Niech wydrą im macice
Przecież któraś może się zgodzić
Nosić pod sercem Mesjasza

Koronie Stworzenia nie trzeba
Głosu sumienia gatunkowego-
Ostatnie skonało w mękach
Pewnego piątkowego dnia
Dwa tysiące lat temu

Na pewno gdzieś
Można zdobyć
Pirackie usprawiedliwienie
Swojej natury
Po cenie czarnorynkowej

Kanibalizm to smutna konieczność
Nie dajmy obcym tej satysfakcji
Skoro już trwa nie pozwólmy
(R)ewolucji by zdechła z głodu
Nie mogąc pożerać swych dzieci

Szczyt wygody-
Spryskać prosektorium
Olejkiem różanym
I udawać przed sobą
Że to perfumeria

Owijamy twarze
Folią szaleństwa-
Najbardziej świetliste wizje
Nachodzą człowieka
Na bezdechu

I tak nie usłyszymy
Nic ponad to
Co zechcemy pożreć:
Przykazanie nowe dajmy sobie
Byśmy się wzajemnie mordowali

autor

Kajot

Dodano: 2007-07-17 11:33:44

Ten wiersz przeczytano 623 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie