Ewa

Dies irae, wołam
Dies irae!

O Pani, to Ty!
Tyś sprawczyniom cierpienia ludzkości
Któż inny jak nie Ty
Zesłał furię zła bożego
Rozpustnico!
Pozwoliłaś obnażyć ciało
Śmierć, rozdziera Cię
Płaczę niebo, woła krzykiem łez
O Pani!
Nie słyszysz ...
Kajdany ślepego złudzenia
Przykrywają cień do jego ciała
Świadomość kary zanika
Kusicielko - opamiętaj się!

Dies irae, wołam
Dies irae
Kochanką Belzebuba stałaś się
Spustoszyłaś duszę
Zniszczyłaś świat
Sprowadziłeś na wieczne potępienie

Ewo, pramatko grzechu
Niebo ku Tobie szlocha
Połóż kres duchowej żądzy
Kielich przepełniony ludzką krwią wypijasz
Pełzasz przy nim
Wtapiając swe łono w jego siłę

Ewo, straciłaś swój skarb
Zasłona Twej duszy zanika
Wszelakie zło wyłania swe rogi
Stąpa mocno po ogniu pieczary

Apokalipsy nadszedł czas
Ziemia drży,
Rozstępuje swe uda
Wynurzasz się z nim
Satyna okrywa Twe zbluzgane ciało
Ciało, przypieczętowane cyrografem krwi
Upadły anioł zasiadł na tronie
Przy nim Ty
Głaszczę dłonią drogocenny kwiat
Ty, językiem szepczesz grzeszne myśli
Grzmot niebios
Po raz trzeci
Ty, kolejny raz zatracasz się

Dies irae, wołam!
Dies irae, nadejdzie!
Za żądze czeka Cię potępienie
Karę na wieczność poniesiesz!

autor

Patryszja

Dodano: 2008-11-25 10:17:02

Ten wiersz przeczytano 1174 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie