fizjologia

Fizjo kochał Logię miłością bezgrzeszną,
śpiewał jej piosenki, czasem sklecił sonet;
ta owszem, słuchała, lecz mówiła: wiesz no,
Fizjo mój zielony, że ciało mam słone?

Z moich ciemnych oczu nie mniszka wygląda,
a i kiedy wzdycham, to nie ze wzruszenia -
Fizjo mój niewinny, niech cię wreszcie żądza
zmusi jak mężczyznę do - na mnie patrzenia!

Poczuj mnie, jak słońce czuje się na brzuchu,
zanim da się ponieść w dal bałtyckiej fali,
krew mą usłysz w sobie, tak jak słyszysz w uchu
dźwięk, który wydaje saksofon w oddali...

Fizjo słuchał Logii, lecz zanim skończyła,
kolejny poemat składał o niej w głowie,
aż Logia - z miłości - kiedyś go zdradziła,
poczuł Fizjo Logię raz w trzeciej osobie.

I pożądał odtąd, wiersze do szuflady
poszły karmić na śmierć wychudzone mole;
zaś Logia szeptała: Fizjo, bez przesady,
to już cię takiego, jakim byłeś, wolę...

autor

Yellow Submarine

Napisany: 2013-07-05 Dodano: 2013-07-05 18:31:30

Ten wiersz przeczytano 1787 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie