Garść prochu

każdy z nas, choć niby wolny, zamknięty jest w marginesie dwóch dat
tysiącosiemsetdziewięćdziesiątcztery-tysiąc dziewięćsetczterdzieścidwa
przerażenie wciąż odbiera mi mowę, sen, rozum i dech
wciąż drżę o to, że nie zdążę powiedzieć i przeżyć tego co chcę

z jednej strony chciałabym żyć wiecznie, bez końca, mieć czas
wciąż planować, myśleć, czuć, robić, i po prostu trwać
z drugiej strony coś nas ściska, ciągła praca, mało snów
szarpiemy się z życiem, wciąż pędzimy do przodu i wracamy znów

tylko od nas zależy co zrobimy pomiędzy tymi datami dwiema
możemy podrzynać ludziom gardła, możemy zachować się jak trzeba

w końcu i tak wyniosą nas z domu, zakopią gdzieś głęboko w ziemi
z dala od miasta, kupa prochu, bez myśli, uczuć, głuchoniemi
całe życie zamkną w pudle, wrzucą do dołu ciężkie trumnisko
i pójdą.
garsć prochu - jakim cudem po tym wszystkim to może być wszystko??

i tak mówią: krótkie życie - urodził się i padł bez dechu
a co tak naprawdę dla ciebie jest dłuższe niż twoje życie, człowieku?

autor

foster

Napisany: 2017-03-24 Dodano: 2017-03-24 01:00:02

Ten wiersz przeczytano 336 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie