Gladiolus*

Gladiolus
w wazonie łodygę pręży,
całe serce owinął wężem
- to boli.

Wspomnienie...
Przyszło ucho do piersi przyłożyć
- o tej porze
dzień, jak szampan jeszcze słońcem
się pienił.

O tej chwili,
czas miał szczęścia smak i twoich ust krwistość,
nim się wieczór nad ścieżką złocistą
pochylił.

Nim się wieczór zliliowił na polu
słońce w żyłach już ciekło mi pieśnią.
A dziś w jesień szkarłatem się weśnił
gladiolus.

*wiersz z bardzo starej szuflady, sprzed kilkunastu, a może nawet dwudziestu lat, jedyny zachowany i przeniesiony w czasie na pożółkłej kartce w kratkę; nigdy niepublikowany.

autor

Irka

Napisany: 2013-06-04 Dodano: 2013-06-04 20:54:05

Ten wiersz przeczytano 2625 razy

Oddanych głosów: 37

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie