Głupi!

Głupi!
Sam jest sobie winien.
Zrobił to, czego robić nie powinien.
Odszedł, choć Ją miał.
Jednej z prób nie wytrzymał.

Kocha Ją tak mocno,
lecz przekreślił przyszłość owocną.
To nie trwało sekundę, a pół godziny,
nim wysłał wiadomość, że nic z ich rodziny.

Serce mówiło "nie".
Rozum słabym jest.
Słabość górę wzięła,
dokończyła tego dzieła.

Nie wiedział, co robi, ostrza chwytając,
że burzy więzy skórę przecinając.
To koniec, na nic twe rady,
nie ma już tutaj nic do naprawy.

Żałuje, chce cofnąć - Ona nie pozwala.
Zbyt późno zobaczył jak w Niej miłość wygasała.
Możesz mi wmawiać, że świat kręci się dalej,
lecz dla mnie ten świat zakończył się na Niej.

Straciłem sens życia mając lat siedemnaście.
Sens życia, co tkwił w tej Niewieście.
Moim domem zostanie mogiła,
Ona... niech o mnie zapomni i żyje szczęśliwa.

Mojej Ukochanej, którą straciłem.

autor

Ester27

Napisany: 2008-11-24 Dodano: 2008-11-24 02:40:11

Ten wiersz przeczytano 1002 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie