Górski przewodnik

Pamięci naszego przewodnika...

Jego twarz na tle gór
dostojna, wyrazista
Jan? Jarek? Jurek?
- nie pomne imienia.
Jak on imion naszych
nie zaszczycił pamięcią

Boską bowiem rzeczą pamiętać imiona,
ludzką zaś i ułomną
uwieczniać twarze.

Jego twarz za mgłą natury
widzianą tam i wtedy
przez kolorowe szkiełko w oku...

Jego twarz na tle stoku,
zimnej zieleni,
grożnych skał...

Jego twarz nad przepaścią
grozą,
zachwyceniem...

Jego twarz wpatrzoną
w młode łanie, górskie kozice,
zwinne nogi...

Nie milczy nie chwili.
Opowiada: "śmierć była tu zimą.
Odeszła. Powróci. Przyjdzie. Wróci."

Za nim granie potwierdzają:
wyrzuc telefon,
nie próbuj zatrzymać
córki,
przyjaciół,
swiata

Natura rządzi swoimi prawami,
zmienia ideały,
nieprzejednana
i niobliczalna
jak ziarnko gorczycy
- wolne zapadnie w ziemię,
obumrze,
wzrośnie...

Jakby nigdy nic płyną obłoki,
przechodzą ludzie,
rosna góry...

Na ich tle jego twarz nieśmiertelna,
śmiertelne imię.

autor

kingula:)

Dodano: 2009-05-13 16:30:09

Ten wiersz przeczytano 749 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie