Grznioty

Tęsknię i kocham. Zawsze.

Gorónc i parno tako, że pozietrze ciajżkie,
żywota sia pozbyć tlo szło.
Jek chabry w zbożu fejniejsze reno.
W pół zmierzchu grznioty z psiorunami byli,
tero modre i leciuchne niebo je i ło!

Wyżej, wyżej leci niźli spada.
Ostatnie tango z wiatru poszumem,
przedwczesny zielony posłaniec Boga.
Umrze, tak bywa z niechcianym sercem.

Lotniku wiecznej jesiennej udręki,
na ziemię spadasz niczym ptasie pióra.
Grzmię, czy słyszysz tęsknoty dźwięki?
Dla Ciebie rozwarły się wszystkie nieba.

Ona silniejsza niż Jair i siostry Łazarza.
Wyrzeknę się siebie, Tobie oddana na wieki.
Jest więcej niż rzeczywistości odbijaniem.

Struktura wiary cząstka miłości maleńka,
knot świecy się dopala z nikłym płomykiem.
Jesteś, choć wiem że przegrałam z naturą.













grznioty- grzmoty
w pół zmierzchu- wieczorem
żywota sia pozbyć- umrzeć
tlo- tylko
jek- jak

Gwara warmińska.

autor

Annna2

Napisany: 2022-08-06 Dodano: 2022-08-06 13:51:26

Ten wiersz przeczytano 1305 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Sonet Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie