Gwiazda
strumień jasności nostalgia gasi
szczerość obłudne szaty odziewa
czas który minął szarością straszy
dziś tylko stare szeleszczą drzewa
światło przewodnie z czasem zanika
z nadzieją zmierzasz do końca drogi
kroczysz samotnie bez przewodnika
choć strasznie cierpią zbolałe nogi
gwiazda już gaśnie jak meteoryt
przyszłość z powagą trzeba ominąć
choć będzie raził szczęścia koloryt
oni też kiedyś w otchłań popłyną.
autor
globus
Dodano: 2014-10-15 04:29:33
Ten wiersz przeczytano 1076 razy
Oddanych głosów: 24
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (27)
chyba taka jest kolej rzeczy, ale przecież nie oto w
życiu chodzi...
Ladnie
Piękny
Wszyscy w niej popłyniemy. Ciekawy refleksyjny wiersz.
Miło było przeczytać. Pozdrawiam:)
Zycze zdrowia na Zacisze nigdy juz nie wroce nie chce
sluchac obelg pozdrawiam
Mam pytanie. Planuję w niedalekiej przyszłości napisać
utwór w którym twój nick będzie występował jako zwykłe
słowo funkcjonujące w naszym języku, czyli "ty"
będziesz częścią tego utworu. Czy mogę użyć Pańskiego
nicku? Odpowiedź proszę złożyć pod moim po-tworem.
Dziękuję.
Przepraszam ze tutaj pisze wyrzucono mnie z Zacisza i
nie mam tam wstepu ze mna wtrzucono Tora, Atram Milren
i jeszcze kilka osob obrazano mnie tam regularnie
ublizano od praw(n)iczkow i innych nie chce tam byc tu
mi dobrze pozdrawiam
smutno tu, a przecież nie jest tak źle...pozdrawiam z
uśmiechem :-))
wszyscy tam podazamy jedni małymi kroczkami a inni...
pozdrawiam:)
Ładna, melodyjna refleksja:)
Wszyscy kiedyś popłyną w otchłań"_
świetny wiersz:)
Drogowskazem są ich serca ,
które podpowiadają gdzie
iść ...
Dobrze mieć przewodnika - najlepiej, gdy jest
przyjacielem:)
Pozdrawiam!
Rytmicznie i ladnie z piekna refleksja:)
Pozdrawiam:)
Piękna refleksja nad kruchością życia.