Idąc w deszczu

Idąc w deszczu ulicą miasta
Które w niekończącej jest krucjacie.
Przeciwko mnie, duchowemu żebrakowi
co mimo to groszem szasta,
Nihiliście - o przeciętnej facjacie.

Pełen nieczystych myśli,
Pełen śmiertelnych chorób,
Pełen męstwa takiego,
Które zachęca do nałogów.

Mieszkańcy więc zrobili zrzutę,
Pozbyć się mnie chcieli,
Ograniczyli darmową zupę,
Chleba pszennego nie piekli!

A ja pszenny tylko zjeść lubię.
Jednego na boku piję,
Tyle mam już w czubie!

Czy to jest wolność, czy kajdany nałogu
Tego rozsądzić nie chcę,
a może nie umiem.

Możesz mnie więc odsądzać
Od czci i wiary
Jesteś jednak zwierzęciem
Jak i ja…

Przeciętniaku kochany,

Wiara, wiara - w ludzi czynu-
to wszystko co mamy!

autor

Poukładany

Napisany: 2015-09-14 Dodano: 2015-09-14 00:12:14

Ten wiersz przeczytano 858 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie