III

Trzecia odsłona ale to jeszcze nie koniec...

Tak trudno mi zapomnieć!
Mam dość już łez!
Mam dość żalu i cierpienia!
Chcę na nowo zacząć żyć pełnią życia!

Więc w tym przepięknym dniu,
błagam Stwórcę na kolanach -
o szczęście,
o miłość,
wiarę,
nadzieję,
o ten cud...

Cud rozświetlający krętą, ponurą, ścieżkę,
którą podążam od momentu Twego odejścia...

Wiem, że Ty nie znasz mnie...
Nie wiesz co we mnie dobre a co złe,
co mnie boli a co sprawia mi radość.

Nie wiesz o mnie nic,
a jednak tęsknie do Ciebie,
brak mi Twego śmiechu,
rozmów,
zapachu,
Twej obecności...

Jak słońce samotnie okrąża widnokrąg,
tak i ja - muszę wybrać się w mą podróż...

Z każdym dniem modlić się będę i błagać,
w słowach najpiękniejszej modlitwy,
o to by w moim sercu zagościł blask.
By przyćmił wszystkie żale, łzy i cierpienie,
by zniszczył je raz na zawsze!
Bym mógł żyć, tak jak chcę -
by było mi lżej,
bym kochał życie i ono mnie też...

Z Tobą nie będę się żegnać przyjacielu...
Powrócisz kiedyś z podobną modlitwą na ustach.

autor

sylwuśka

Napisany: 2006-07-25 Dodano: 2007-08-09 18:31:55

Ten wiersz przeczytano 721 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie