Ikar

Nie poznałeś jeszcze mojego słońca
Zmusiłeś bym wbiegła w ciemną ścieżkę deszczu
Bo kim Ty jesteś, ze nie pozwalasz mi spać…
A w prochach nie ma już snów…

Z ideą patrzysz w chmury
A mnie podciąłeś skrzydła.
Ocieram oczy z prochu
W którym tkwiłam w bezruchu.

Osiągnęłam ciemną głębię, by potem odbić się od dna
A Ty wciąż spadasz.

W ogniu piekieł wykułam zbroję,
Ale lekką jak skrzydła motyla.
I lecę z uporem Dedala. Cel już osiągnęłam.
Jesteśmy wolni jak ptaki…

Tyle, że Ty to IKAR

autor

Miniek

Dodano: 2006-04-04 00:21:21

Ten wiersz przeczytano 504 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie