Industrial

Jest już kilka minut po północy.
Siedzę i piszę do Ciebie ten wiersz-list.
I zastanawiam się trochę czy kiedyś będzie tak jak w japońskiej bajce o króliczku.
Bo jeśli tak - nie chcę tego dożyć.
Nie mam myśli samobójczych.
Po prostu jeśli kiedyś komputer będzie mógł zastąpić wszystko - to nie chcę przy tym być.
I jak w tej bajce zastanawiam się czy kiedyś znajdę "kogoś tylko dla mnie".
To brzmi jak krzyk rozpaczy gówniarza bez dziewczyny, ale... nie obchodzi mnie to.
Bo mi nie chodzi o znalezienie kogoś.
Ja szukam KOGOŚ.
Konkretnej osoby.
I nawet wiem kogo.
Stoimy naprzeciw siebie ale pomiędzy jest gruba, szklana ściana.
Nie chodzi też tylko o mnie.
Każde z nas stoi na wprost tego KOGOŚ.
Ideału.
A pomiędzy - gruby, szklany mur.

KONIEC-KONIEC-KONIEC!

Wracając - piszę o tym, że z nieba zniknęła kolejna gwiazda.
A to znaczy, że daleko, daleko, daleko stąd, w Krainie-Gdzie-Nikt-Nie-Był-Ale-Byli-Wszysc zginęła...
wróżka?
duszek?
Jak zwał, tak zwał.
Ktoś przestał wierzyć.
Ktoś się rozpłakał.
Zapłakał nad nami wszystkimi i nad sobą.
"...w tym cały sens istnienia
żeby umieć żyć bez znieczulenia..."
I umieć wierzyć.
Umieć podzielić swoją duszę i jednocześnie zostawić ją w całości.

Herbata mi wystygła, oczy się kleją.
Osiemnaście minut.

autor

Snow

Dodano: 2008-11-26 08:15:44

Ten wiersz przeczytano 565 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie