Jak?Tak...

Ku Miłości

Nagle umilkły ptaki, świat cisza zasnuła.
Stanął kwiat bezruchu, niczym szczelna kopuła.
Wszystko, co drgało, żyło, zamknął i otulił.
Wiatr nadąwszy policzki, złowieszczo się kulił.

On nie kochany, nie tulony, zapomniany,
Rozprostował powoli, lecz z gniewem, zahukany,
Swe kościste ramiona skryte peleryną.
I dmuchnął ze wszystkich sił krzycząc : niech płyną!

Me łzy żalu i złości, zgromadzone z bólem
W czeluściach zapomnienia, z nieistnienia królem!
Spłyńcie po sercach twardych, pełnych nienawiści
I po głowach wyzutych ze szlachetnych myśli!

I dąć tak będę przez wszystkie wieki i lata,
Aż zniknie obojętność, poza tego świata!
Aż strudzony uniosę się ponad, w górę
I usłyszę KOCHAM śpiewane jednym chórem!

Kocham!

autor

Szepczę

Napisany: 2013-12-15 Dodano: 2013-12-15 10:11:07

Ten wiersz przeczytano 1170 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja Okazje Boże Narodzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie