jakże trudno...
"jeszcze chwila, jeszcze trochę i zapomnisz mnie"
jakże trudno pogodzić się z ciszą
z ciszą nocy wieczorów i uczuć
zimne sny pod poduszką nie słyszą
piękna słów z ust kobiecej rozkoszy
jakże trudno wychodzić co ranek
iść tak w jesień co ciepło zabrała
zimne dłonie jak nieczuły kochanek
zastygają w niespełnionym dotyku
najtrudniejsze są jednak powroty
cztery ściany pustką malowane
zimna kawa smutku czuły dotyk
bukiet wspomnień wisi zasuszony
***
czasem w radio Maleńczuk zaśpiewa
wtedy bardziej w duszy jeszcze boli
krzyknie głośno pytaniem do nieba
"gdzie jesteście... przyjaciele moi?"
"gdzie jesteście przyjaciele moi, odpłynęli w sinej mgle, kogo to obchodzi kiedy boli...
autor
zwyczajna kobieta
Dodano: 2007-11-08 00:03:21
Ten wiersz przeczytano 703 razy
Oddanych głosów: 23
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (12)
smutny wiersz o pustce, samotności... złej ciszy...
dobry wiersz
Smutny ale piękny wiersz...przyjaciele to skarb...a
Maleńczuk...the best:)
Smutny i piękny wyrwany prosto z życia.
piękny romantyczny wiersz lecz pełen żalu i smutku
a przyjacioł poznaje się w biedzie
Smutkiem zawiało, obserrwacje jednak realistyczne, tak
to niestety jest, choć swojej samotności też należy
szanować, byleby nie była ona wymuszona. Nie gra mi
tylko: "łzami zasuszony". Poza tym bardzo.
Samotność nie zawsze jest smutna, ale jeśli brak przy
nas przyjaciela, ta sama samotność staje się
cierpirniem
nie zamykaj się w swoim smutku, otwórz się na
przyjaciół, prawdziwi, są i czekają na Ciebie, na Twój
powrót...
Często mam teraz odczucia podobne do Twoich-ech ta
jesież jeszcze zimno i szaro-Ale przesyłam Ci piękny
uśmiech :-)))
Nie można zamykać się w pustych wieczorach i rankach.
Tam przyjaciela na pewno nie ma. On czeka gdzieś w
tłumie bezimiennych.
Bardzo ładny wiersz choc smutny...gdzie Ci
przyjaciele...czy dzisiaj juz ich nie ma?Ja twierdzę
,że mąz to mąż , żona to żona ale każdy powiniem mieć
i tak swojego przyjaciela czy przyjaciółkę ...
przyjaźń jest piękna
Bardzo smutny wiersz o samotności, która jesienią
jeszcze bardziej daje się we znaki. Piękny wiersz!
Przykro,gdy przyjaciel nie ma czasu nawet na jeden
krotki telefon....Smutny wiersz..