Jesienna dziewczyna

Jesienna dziewczyna smutkiem spowita
Przechadza się w parku pustą aleją,
Szalem co z nici tęsknoty okryta
A oczy tak smutne, gdyż się nie śmieją.

Usiadła na ławce i łzy poleciały
Bowiem to na niej te słowa wyznane,
W czas ten to serca obojgu drżały,
I oczy, te oczy tak rozkochane.

Jesienna dziewczyno Ty w moim wspomnieniu,
W balladzie mej duszy, tchnieniu miłości,
Jesienna dziewczyno Tyś w moim pragnieniu,
W dniu co odległym od życia szarości.

I przyjdzie czas taki, iż łzy nie polecą
Bo na tej ławce wyznanie powtórzę,
Na powrót oczęta w miłości niech świecą
A ja się w nią całym sobą zanurzę.

Lecz teraz jesień czas co rozstania
Czas co w wspomnieniu serca okryty,
Czas co bez mego drogiego kochania,
Czas co z szeolu mej duszy dobyty.

Jesienna dziewczyna smutkiem spowita
Przechadza się w parku pustą aleją,
Szalem co z nici tęsknoty okryta
A oczy tak smutne, gdyż się nie śmieją.


piątek, 20 listopada 2009
10:02:49

autor

czarny63

Dodano: 2009-11-20 11:27:17

Ten wiersz przeczytano 912 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie