Jest taki
Jest raj utracony
w każdym marnym życiu
jest myśl , która biegnie
ku niebu , do słońca
a jeśli myśl kłamie
przecież nie zna końca
i raj utracony
jest tylko w rozumie
przezroczami mami
wybiórczo podaje
co było, a nie jest
nie wybiega na przód
marzą mi się, marzą
wonne kwietne gaje
pejzaż pełen świateł
bez bólu , bez złości
rajem tym wyśnionym
pachnie mi dzieciństwo
uczucie miłości
z czasem utracone
dłonie spracowane
i wyblakłe oczy
rozum obrazami
wspomnienia podaje
chwytam się obrazu
przyciągam do siebie
bo dopóki żyję
bo dopóki myślę
potrzebuję wracać
aby nabrać siły
w raj mój utracony
na razie jedyny
25.10.2008
Komentarze (3)
Każdy z nas ma swój raj utracony. Chociażby beztroskie
dzieciństwo. Nie mogę pojąć z jakiego powodu taki
wspaniały wiersz otrzymał tak mało głosów. Dziwny jest
ten świat.
Szczęśliwi ci co taki raj w życiu mieli, jest wielu co
nigdy nie poznali co to raj. Muszą wierzyć że
zaczęliśmy wędrówkę na tym świecie od raju z którego
wygnał nas Bóg.
To bardzo pięknie że możesz myślami wracać do swojego
raju, choć jest tylko wspomnieniem, ale cieszy.
Dla mnie też raj utracony to opuszczenie domu
rodzinnego, brak już tych matczynych skrzydeł i obawa
czy sobie poradzę. Ładny liryczny wiersz.