JOHNNY POSZEDŁ NA WOJNĘ

/odważyłem się, ale - jakże ułomnym słowo, by oddać niewyobrażalny tragizm bohatera pamiętnego filmu/

W pamięci rozbłysk tylko, tak jasny
jak akt stworzenia świetlistoboski.
I pustka, cisza – ciemność po nim...
Niezłożone w archetyp skorupki.

Nie, to sen, z którego dotyk dłoni
dawny pamiętny zmysłowy zbudzi,
bo cóż w pamięci młodej – pragnienie
jedyne, kochania. I tęsknota (po niej).

Nie, nie snem to. Sen nie tak okrutny.
W nim rozwarte wrota pchają w kleszcze
jawy niemocy, złudy: iluzja.
Żebrzę więc o światło, błysk–cud mocy.

Lecz głucho. Głucho pod wiekiem życia
tam, gdzie biegłem po wiosennej łące
tuląc kwiat do piersi – w niej albowiem
pył zebrany wiosen. Nieminionych.

„nie, to refleks, epilepsja siostro
doktorze, nie – On telegrafuje:
za-bij-cie-mnie za-bij-cie...” ti-ta-ti...
Serce – mój niebycie, milcz! Jak dzwonnik.





/16.03.2009/

autor

wodnik2

Dodano: 2009-04-01 12:36:43

Ten wiersz przeczytano 1250 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Toniczny Klimat Dramatyczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie