Już nie muszę
Już nie muszę w tę grę grać,
nawet ona mnie nie bawi.
Wolę z boku sobie stać,
niech ktoś inny się tym bawi.
Swoje kiedyś wykonałem,
teraz w ciszy odpoczywam.
Nie prosiłem się o chwałę,
bohatera też nie zgrywam.
Nie prosiłem o medale,
wystarczyła wdzięczność ludzi.
Ja nie muszę iść już dalej,
każdy ruch me ciało trudzi.
Młody to ja kiedyś byłem,
nie czekałem na wezwanie.
Było trzeba, to walczyłem,
swoje, zawsze, miałem zdanie.
Dziś przyjaciel jak mnie widzi,
to serdecznie się przywita.
Porozmawia, a nie szydzi,
i o zdrowie jeszcze spyta.
Już nie muszę w tę grę grać,
chociaż mnie interesuje.
Wolę jednak z boku stać,
może młodzież nie popsuje…
Komentarze (7)
sztafeta pokoleń, w której kiedyś trzeba przekazać
pałeczkę młodszym
Życie to tylko krótka chwila, a tak dużo dobrego, lub
czasem złego, można w nim uczynić.
Zdrowia życzę.
jestem na TAK
tylko nie musisz grać w TĘ grę
między tym nie muszę, a jeszcze chciałbym jest
cieniutka ranica.
Ciekawe wyznanie - "Już nie muszę" -
pozdrawiam serdecznie.
życie gra w pokera
Niech inni teraz sobie pograją, a my popatrzymy jak im
idzie ;) pozdrawiam :)