kameleon

skrada się i maleje gdy patrzę
zbyt długo
starannie zaaranżowane jak pociągnięcie pędzla
by znaleźć drogę do siebie

zebrany obraz ciebie zawsze leży u moich stóp
ciągnie w samo południe skroplonego powietrza
znajdując ekstra mocne odzwierciedlenie w zakamarkach
pękniętego betonu czyniąc wszystko jednak równe i gładkie

moje niebieskie oczy stają się jednym z morzem
a serce ślizga po powierzchni siedzę i obserwuję
zatapiam w zachodzącym słońcu za chwilę księżyc
rzuci kotwicę a światło zabierze wątpliwości

nadchodzi czas by zachować wiarę nadzieję miłość
wspiąć się na srebrną drabinę znajdując własną całość

autor

Mirabella

Napisany: 2016-07-23 Dodano: 2016-07-23 19:54:49

Ten wiersz przeczytano 1118 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie