Kamień
Przyznaję, ludzi nie cierpię,
człowieka cenię jednakże
tego, co w piersi ma serce,
a nie, że kamień.
Ten kamień może być różny,
na przykład ludzka głupota,
człowiek, i zwierz taki dumny,
próżny hemofag.
Kamieniem nienasycenie
w czynieniu Ziemi uległą,
zaprzęgnięte z intelektem,
ego do złego.
Przyznaję, jestem mizantrop,
nie kocham ludzi, przyznaję,
a zatem Ludzkości, śmiało! —
rzuć we mnie kamień.
autor
Czarek Płatak
Dodano: 2018-06-19 14:32:02
Ten wiersz przeczytano 1259 razy
Oddanych głosów: 23
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (22)
Nie lubię ani rzucać ani obrywac, zatem wyciągam rękę
w pokoju :)
Podoba mi się refleksja.
Pozdrawiam
☀
Za Fox :-) z tą różnicą że fotografuję ruiny i
przeróżne starocie :-)
Z przyjemnością przeczytałam :-) Pozdrawiam
wielbiciela dożynek :-) :-) :-)
Też nie cierpię, najlepiej się czuję w trawie
fotografując inne życie :) pozdrawiam :)
przewrotnie!:)))
Łatwo jest w w innych rzucać kamieniami ale czy bez
winy jesteśmy sami...
Ja się uśmiecham :) pozdrawiam
Kamień sam w siebie w tym wierszu rzuciłeś,
chcąc, nie chcąc fajnie nas ubawiłeś.
Pozdrawiam. Miłego dnia :)