Karol Wojtyła przychodzi do pracy

Fabularyzowany przekaz rodzinny.

Wrzesień 1940. Kraków, fabryka Solvaya. Karol Wojtyła stanął przed drzwiami, na których zobaczył tabliczkę ,,Henryk Kułakowski - Dyrektor”. Zawahał się przez chwilę. Podszedł i zapukał.
- Proszę – usłyszał kobiecy głos
Nacisnął na klamkę. Drzwi się otworzyły. Ujrzał kobietę w średnim wieku, siedzącą za biurkiem.
- Dzień dobry. Jestem Karol Wojtyła. Byłem umówiony z dyrektorem.
Kobieta spojrzała do swojego notatnika.
- Proszę chwilę zaczekać.
Młodzieniec stanął w rogu sekretariatu. Po chwili drzwi się otworzyły i z gabinetu wyszedł mężczyzna, ubrany w fabryczny kombinezon. Spojrzał na stojącego Karola. Przyglądał mu się przez chwilę, po czym bez słowa opuścił sekretariat.
- Niech pan wejdzie. Dyrektor czeka.
Karol znalazł się w dużym gabinecie. W głębi zobaczył mężczyznę w średnim wieku o szczuplej twarzy.
- Dzień dobry. Nazywam się Karol Wojtyła. Miałem się zgłosić do pracy.
Siedzący mężczyzna przypatrywał się uważnie młodzieńcowi.
- Usiądź – polecił i wskazał krzesło, stojące po przeciwnej stronie biurka.
Gość podszedł i usiadł. Zdawało mu się, że wzrok gospodarza penetruje go bardzo dogłębnie.
- Zostałeś polecony i dlatego dostaniesz tę pracę. Ona cię uchroni przed wywozem do Rzeszy.
- Kto mnie polecił?
- Teraz trzeba wiedzieć tylko to, co jest niezbędne. Całą resztę należy zapomnieć.
Zapanowało milczenie.
- Pierwszy miesiąc będziesz na próbie. Potem dostaniesz normalną umowę. Będziesz pracować w przygotowaniu produkcji. Zostaniesz przeszkolony. Podobno jesteś zdolny. Szybko się nauczysz,
- Bardzo dziękuję. Teraz o pracę w dobrej firmie bardzo trudno.
- Solvay jest dobrą firmą. Szanowaną na całym świecie, nawet na tym marnym świecie, na którym przyszło nam teraz żyć.
- Tak. Jest bardzo cenioną.
- Teraz zgłosisz się do kadr, a jutro rano do mistrza Żabickiego. On ci powie, co masz robić.
- Oczywiście.
- Jeszcze jedno. Wiem, że jesteś zdolny i masz duże aspiracje. Przyjdzie czas, że je będziesz mógł realizować. Praca w fabryce da ci nie tylko bezpieczeństwo, jeśli o bezpieczeństwie w Guberni w ogóle możemy mówić, ale nauczy cię pokory.
- Nie mam wysokich aspiracji, panie dyrektorze. Chcę zostać księdzem.
- Kimkolwiek będziesz i jak wielką wiedzę posiądziesz, jeśli utracisz pokorę, ta wiedza nie przyniesie dobra. Brak pokory oznacza pychę, a pycha to jeden z grzechów głównych, głównych i niestety bardzo powszechnych wśród tych, którzy uważają się za mądrych i za elitę narodu. Praca fizyczna nauczy cię pokory i szacunku dla ludzi prostych, z których w głównej mierze składa się każde społeczeństwo.
Dyrektor zamilkł i obserwował, jakie wrażenie zrobiły jego słowa na przybyszu.
- Dziękuję za wskazówki. Chcę zostać księdzem, a pokorę mam w sobie.
- Nie wątpię, że masz ją teraz. Nie utrać jej wtedy, gdy zdobędziesz wiedzę, wykształcenie, odniesiesz sukces i znajdziesz się w innym miejscu. Tylko dzięki skromności, szacunkowi dla innych i pokorze można osiągnąć wiele. W dniu, w którym pomyślisz, że jesteś mądrzejszy, a więc lepszy od innych, zacznie się twój upadek. Nigdy do tego nie dopuść. Niech ten dzień nigdy nie nadejdzie, a prawdziwa mądrość i pokora będą z tobą. Módl się, żeby twój Bóg ci w tym pomógł.
Młodzieniec czuł się nieco zmieszany wywodem dyrektora. Nie przypuszczał, że rozmowa o pracy może mieć taki przebieg.
- A teraz, młody człowieku, zapraszam do kadr. Musisz wypełnić papiery. Dostaniesz Arbeitskarte, poświadczającą wykonywanie pracy o wysokiej przydatności dla gospodarki Rzeszy. Pamiętasz nazwisko mistrza?
- Żabicki.
- Tak. Józef Żabicki. Jutro przyjdź przed szóstą.
- Będę.
- A więc cię nie zatrzymuję. Możesz już iść.
Młody mężczyzna wstał z krzesła. Spojrzał na dyrektora.
- Dziękuję. Nie zawiodę pana.
- Niech Bóg, któremu masz się oddać, ma cię w opiece.
- Wierzę w niego bezgranicznie.
- To dobrze. Na razie masz też wierzyć mistrzowi Żabickiemu i słuchać go, jak ojca. I pamiętaj, pokory nigdy za wiele. Do widzenia chłopcze.
- Do widzenia.
Karol Wojtyła otworzył drzwi i znalazł się w sekretariacie. Intuicja podpowiedziała mu, że podjął dobrą decyzję, zgłaszając się do pracy w Solvayu. Zastanawiał się przez chwilę, kto mógł go polecić, ale w obecnej sytuacji nie miało to większego znaczenia.

******************************************* **
Henryk Kułakowski –dyrektor Solvay Kraków przed i podczas wojny. Jego syn - Adam, był adiutantem gen. W. Sikorskiego. Zginął wraz z nim w katastrofie gibraltarskiej.
Jan Kułakowski – syn brata Henryka - Konrada. Brał udział w powstaniu Warszawskim. Później wyemigrował na Zachód. Był przewodniczącym Światowej Chrześcijańskiej Organizacji Pracy, później pierwszym ambasadorem RP przy UE, a następnie polskim negocjatorem akcesji do UE. Był osobistym przyjacielem JPII.
Jego żona – Zofia Kułakowska, urodzona w Łodzi, w domu rodzinnym przy ulicy Złotej, była cioteczną siostrą mojej mamy.

autor

Marek Żak

Dodano: 2021-10-31 09:31:08

Ten wiersz przeczytano 2690 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Praca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie