Katakumba

Czas już nie nadąża,
nie potrafi tak szybko leczyć ran,
wiatr wywiewa z nas okruch emocji,
a woda podmywa nasz brzeg,
i wszystko działa na naszą niekorzyść,
każdy ruch, słowo, gest,
każdy mój niezrozumiany wiersz...

I chyba zapomina o nas miłość,
a my zbyt mali, by jej sięgnąć,
serce staje się katakumbą,
pochowaliśmy w niej nas,
nasze radości, smutki,
nasz wspólnie spędzony czas.

Zbyt wielki to grobowiec,
by pamiętać co gdzie leży,
gdzie rozmowa, pożądanie,
w jaki korytarz skręcić...

Więc idziemy tak biernie,
wędrując ku wieczności,
lecz i tak po drodze wpadniemy
na eschatologię naszej miłości...

autor

2dreams

Napisany: 2007-08-02 Dodano: 2007-08-03 20:47:39

Ten wiersz przeczytano 504 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie