KATEDRA CIERPIENIA

.....i zabrzmiał dzwon trwogi... ...wydając ostatnie tchnienia....

Katedra Miłości na głucho zamknieta,
nikt nie uderza w dzwon, gwiżdże wiatr.
Z witraży marzeń zniknęły barwne szkiełka,
gwiazdy przygasły, a niebo zasnuła mgła.

W pustej nawie dusza ciszą rozmodlona,
wpatrzona w ołtarz minionych chwil.
Skrzydłem uleciałeś w śmierci ramiona,
a swoją miłość zmieniłeś w srebrny pył.

I tylko cisza wiąże supły - czasu miłości,
niepojęte słowa wypowiada świecy trzask.
Rozpaczy łza mogiły kamienia nie skruszy,
odległe echa milkną w otchłaniach dnia.

........pozostała cisza.... ........noce i dni..... ........rozmawiające ze mną...... a jutra? ........jutra powstają bez naszego udziału.....

autor

a-co

Napisany: 2007-04-25 Dodano: 2007-04-25 07:49:23

Ten wiersz przeczytano 469 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie