Kiedy już umrę

Kiedy już umrę, odejść mi pozwólcie
Będę tam, gdzie jest lepiej
Bóg ma dla mnie malutki pokoik
i chóry anielskie,
i życie sielskie
po wieczność

Więc płakać przestańcie
Moje życie z uśmiechem podsumujcie
Zatańczcie, zaśpiewajcie
Serce otwórzcie na wieczność,
która już teraz czeka

Wiem, żal was będzie dusił
a może i sumienia wyrzuty,
że mało spotkań,
wyznań mało,
że się nie zrobiło
tego, co by się chciało,
razem

Lecz to nie będzie miało znaczenia
Wy, żyjcie pełnią życia,
a te wszystkie wspomnienia
o mnie, o tym co być mogło
a nie jest, bez sensu
już będzie...

Spazmy, szlochy, tego nie lubię
Radość chcę widzieć
Uśmiech, westchnienie
może szept jakiś,
że dobrą byłam? To wszystko

Ja tylko na chwilę odejdę
Szlaki wam poprzecieram
Może już dnia następnego
ktoś do mnie dołączy?
Będę więc czekać
obserwować z góry
Czasem palcem pogrożę
gdzieś, zza którejś chmury...

Wreszcie będę fruwać
Wreszcie wolna będę
Z Bogiem wpadnę na kawę
Z Maryją poplotkuję...

A wy żyjcie, pełnią duszy
Byście siłę mieli
w drogę ostatnią wyruszyć,
bez zbędnego bagażu
życia nieprzeżytego

autor

Małgorzata K.

Napisany: 2022-02-23 Dodano: 2022-02-23 08:54:07

Ten wiersz przeczytano 837 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie