KIEDY JUŻ WYJDĘ ZA PRÓG...

(czas przed Świętym Zmarłych wymusza takie refleksje)

Kiedy już wyjdę za próg straconych dni
I gdzieś zostanę na ostatniej łące,
Czy wiosną rozkwitną zapachami bzy?
Czy ujrzę karły z niedołęstwa drwiące.

Czy siostra nadzieja znów przygarnie mnie?
I poprowadzi prostymi ścieżkami
Do serc, gdzie miejsce mam zawsze, dozgonnie,
Gdzie obsypią mnie słonecznymi dniami.

A może wejdę w mgłę smutnej starości
I szybko zbłądzę do takiej krainy,
Gdzie strach, niepewność i zwątpienie gości,
A dookoła współczucia ruiny.

Może Bóg sprawi, ze mnie ból ominie,
A na tej łące zakwitną mi maki,
I dłoń mi poda w ostatniej godzinie
I poprowadzi na niebiańskie szlaki.

autor

KapRysiek

Dodano: 2006-10-31 16:38:31

Ten wiersz przeczytano 482 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie