Kim jesteś grafomanie

Nocą, gdy wiersze pisałam,
na rogu biurka, przysiadł diabeł
i tak zagadał. Oj ty głupia grafomanko,
tak się męczysz, po nocach nie śpisz.
Wypisujesz te swoje wierszydła straszydła.
A ja mam tu, dla ciebie, wór pełen, najpiękniejszych wierszy.
Nie byle kto je pisał,
sami najlepsi poeci.
Wyobraź sobie, jak pniesz się po
drabinie rozkoszy, wyżej i wyżej,
może nawet drugą Szymborską zostaniesz.
Wystarczy tylko mały, malusieńki podpisik,
a wiersze będą twoje.
Ach, ty pomiocie szatański, ty śmiesz proponować mi złodziejstwo.
Oj, zaraz złodziejstwo,
pożyczkę tylko...
Jestem grafomanką, ale z tych z honorem.
Wynoś mi się, ale już, razem ze swym worem.
Jak złapię za ten kosmaty łeb, kołtuny
powyrywam...

A masz, a masz...

no co, no co aua aua puszczaj

i znikł razem ze swoim worem.


A ja tak sobie pomyślałam,
że bycie grafomanem, to żaden wstyd.
Bo kim jest grafoman.
To człowiek z duszą poety,
wrażliwością dziecka,
widzi i czuje więcej od innych,
kocha mocniej, cierpi bardziej.
O świcie na dzień dobry całuje kwiaty,
gada z ptakami, marzy,
a gdy noc nadejdzie ,
zagląda w gwiazdy na niebie,
i płacze z wielkiej tęsknoty.
Za czym, nie pytaj, często sam nie wie.
A gdy już poezją przepełniony
i żyć już tak dłużej nie może, łapie za pióro
i pisze swoje, czasem piękne ,czasem nic nie warte wiersze. I kocha je tak mocno, jak kocha własne dzieci. I chce by świat zachwycił się nimi , docenił i pokochał.
Bywa, że Wena się ulituje, a Erato do serca przytuli i zostaje naznaczonym poetą.
Albo tylko wierszokletą.
Gdy ktoś o tobie powie żeś grafoman, to z uśmiechem odpowiedz, że i tacy są potrzebni, skoro ich Bóg powołał.
Grafomanem być nie wstyd, ale złodziejem to hańba i wstyd ogromny. Mocno wierzę w to, że tu na beju są ludzie uczciwi, a złodziei nie ma.

autor

loka

Napisany: 2016-08-18 Dodano: 2016-08-18 22:44:20

Ten wiersz przeczytano 2160 razy

Oddanych głosów: 58

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie