kobieca kosmogonia

Kocham ten wiersz. Ciepło Cię pozdrawiam, Jurku:)

Coś w tym jest...:)

Kiedyś było kobieto puchu marny a dzisiaj już z
kosmosu co jak wiadomo z uwagi na podniesienie kobiety
do tej rangi robi Twój wiersz wyjątkowy. .Za tym
"uśmiechem w świetle kwadratowego promienia"
przeszukałam co było możliwe i nie znalazłam ...no
popatrz nawet ten uśmiech kobiety maja zagadkowy...i
jak tutaj je rozszyfrować...

w kobiecie zawsze smutek? może i tak....

A ja tam wysyłam Ci :)), bo cóż można napisać do
dobrego wiersza :))

Nie wiem, czy nie powinnam się obrazić:)

taaaa ta grawitacja...:)

Twoj komentarz wogole nie powinien pojawic sie na
mojej stronie dostalam glosy choc sie nie spodziewalam
a jednak komus sie podobaja:0)i jestem dumna z tego co
napisalam a o moich doswiadczeniach bardzo ale to
bardzo malo wiesz.

już sam kwadratowy promień jest zagadką jak
kobieta--pozdrawiam

Ciekawe spostrzeżenia, muszę to przemyśleć.

posyłam uśmiech:)))

Kobieta nieodgadniona. Mezczyzna odgadniony. Razem
tworza nieodgadnione odgadniecie. Piekne. Prawdaz?
Wiersz wspanialy. Dzieki. Plus.

Skąd Ty to wiesz, jakbyś sam był kobietą.

Wiersz mi sie podoba,,,jest niby normalnie a jednak
troszkę o kobiecie,...ale przeciez Kobiety z Wenus a
Mężczyźni z Marsa i chyba jednak cos w tym jest

aż dziw bierze, że tu wszyscy są takimi znawcami
kobiet - i jakbyśmy się z kosmosu urwały... AS,
porwałeś tym swoim wierszem... aż orbity się ludziom
poplątały! Tyle w kobietach tajemnicy, co w
mężczyznach, tylko mężczyźni rzadko zadają sobie trud,
aby zrozumieć kobietę, bo tak im wygodniej. Tyle w
kobietach radości i smutku, co w mężczyznach; radość
mają w sobie od zawsze (jak i mężczyźni) dopóki
mężczyźni je w smutek nie wpędzą (i odwrotnie) Wiersz
świetny, podkład muz adekwatny - brawo :)