Kobieta też człowiek

Pozdrawiam Was kochani i pięknie dziękuję za sympatyczne komentarze, pod dość długim tekstem mojego snu. Tym razem, wiersz o kobiecie (kolejny już).


Czyż jest cudowniejsze kwiecie,
jak to, w każdej kobiecie?
Czy musi udowadniać że jest niezastąpiona?
Czy dobra będzie z niej żona?
Tak się tylko wydaje,
że jej życie może być rajem,
a ona wciąż w ciągłym biegu,
skromna i w szarym szeregu.
Dzielnie walczy z przeciwnościami,
tęsknymi patrzy oczami,
w ferworze zajęć wciąż pochłonięta,
zero relaksu, zawsze spięta,
pokonuje mnóstwo trudności,
nie potrzebuje żadnej litości,
a jak już pokocha ją ktoś,
to robi wszystko na złość.
Zawsze kłody pod nogi,
wiatr w oczy, wzrok srogi,
rozpacz wręcz życiem rządzi,
a ona we mgle wciąż błądzi
i czeka, czeka na miłość,
szacunek, cudowną zażyłość
i może się wreszcie doczeka,
że dojrzy ktoś w niej Człowieka.

No cóż, nie zawsze tak jest i nie wszystkie panie tak mają,
jedne niedbałe, inne wspaniałe, ogólnie zaś się starają,
ale każda zasługuje choć na cząstkę cudownej miłości,
począwszy od wieku młodego, aż do późnej starości.

autor

Isia05

Napisany: 2014-04-07 Dodano: 2016-07-14 00:04:59

Ten wiersz przeczytano 1598 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie