Kochanka, jakby powietrze.

On był obok niej, i jakby jej nie słyszał,
kiedy mówiła o odejściu w stronę niebieskiego światła.
Dłońmi, utkanymi z piór wczorajszego powrotu ptaka,
błądziła suchymi dłońmi po jego rozgrzanej twarzy.
- Dlaczego próbujesz zajrzeć w moją duszę, Tereso?

On był obok niej, i jakby jego nie było, kiedy
powoli gasł, jak gasną jego nieistniejące gwiazdy
na ciemnym obłoku jej nocnego jutra.
Patrząc na nią, patrzył na jej usta i przypominał,
jak nakreślała nimi na jego policzku - niby obraz.

On był obok niej, i jakby zbyt wiele mówił,
kiedy w jej rzeczywistości palił tylko papierosa;
jeden za drugim, jak koliber, wściekle
szamoczący małymi skrzydełkami.
- Czegoż to ode mnie wymagasz, Tereso.

On był obok niej, i jakby radość z niego uszła,
jak z pękniętego balonu uchodzi powietrze.
Kiedy skończył palić ostatniego,
odwrócił głowę w jej stronę - niby to na nią spojrzeć,
ale patrzył już tylko na pustą drogę.

- Jutro znów tu przyjdę i będę czekać na Ciebie.
Znów ludzie będą wyzywali mnie od wariatów,
bo oni nie wierzą w Twoje istnienie,
jakby w ich mniemaniu Ciebie nie było.
Lecz ja wiem, że przychodzisz tylko do mnie, Tereso.

autor

tokio hotel

Napisany: 2008-12-16 Dodano: 2008-12-16 19:53:19

Ten wiersz przeczytano 478 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie