Kosmos

Człowiek wypatruje coraz odleglejszych gwiazd, ale coraz mniej widzi na ziemi...

Ogniste rydwany podążają niebieskimi szlakami
śledzone przez zwierciadła wielkich teleskopów,
Które chcą zrozumieć sens każdej mlecznej drogi
które tęsknią za obcymi światami i za głosem z kosmosu,
który by pochwalił tę wspaniałą ludzką, prawdziwą inteligencję

Lecz kosmos milczy i przygląda się tylko w osłupieniu
Jak człowiek, krok po kroku, oddala sie od człowieka
zamknięty coraz szczelniej w mydlanej bańce stworzonej przez siebie technologii
Jak wznosi sie w tej bańce coraz wyżej, nieświadom własnego zatracenia
głuchy na wołanie tych którzy zostali na ziemi
Którym potrzeba tylko czystej wody, bochenka świeżego chleba, odrobiny serca, przytulenia, pokoju, słońca i nad głową błękitnego nieba..

Dla tych którzy zostali jednak na ziemi...

autor

taki_1

Napisany: 2004-10-19 Dodano: 2004-10-19 15:18:34

Ten wiersz przeczytano 1278 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Antyczny Klimat Pesymistyczny Tematyka Technologia

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie