Kotka

( napisane na podstawie dzisiejszego snu)

Wszyscy mówili o niej po prostu: Kotka.
Spotkałam ją po raz pierwszy, gdy szłam do szkoły. Widok był niecodzienny. Za niewysokim ogrodzeniem z drucianej siatki zobaczyłam małą psią budę. Obok leżał na grzbiecie czarno-biały kot. Tylną łapkę miał zniekształconą, jakby była pogruchotana, ale ran nie było widać.
Chciałam podejść, żeby sprawdzić, czy zwierzątko nie potrzebuje pomocy, ale zostałam zatrzymana przez przechodzącąego obok chłopca z tornistrem na plecach, na oko siedmiolatka:
- Niech pani nie podchodzi, to nasza szkolna kotka, ona tak leży codziennie. Nie daje się dotknąć, drapie i gryzie, ale nic jej nie jest. Wychowawczyni powiedziała, że nie trzeba się do niej zbliżać - wyjaśnił chłopczyk jednym tchem i pobiegł do szkoły, gdyż właśnie rozległ sie dzwonek.
Spojrzałam na leżące spokojnie zwierzątko. Przecież koty nie lubią głośnych dzwięków - zdumiałam się. Szłam właśnie na rozmowę w sprawie pracy i postanowiłam przy okazji zagadnąć o kotkę.
Po oficjalnej rozmowie zostałam wychowawczynią pierwszej „c“, ponieważ poprzednia nauczycielka poszła na urlop wychowawczy. Gdy żegnałam się z dyrektorem uściskiem ręki, przypomniałam sobie, że chciałam zapytać o zwierzątko.
- Kotka jest tu od roku. Tylko kiedy pada deszcz albo pojawia się jakiś pies, chowa się w budzie. Pani woźna karmi ją codziennie i dba o nią - wyjaśnił z uśmiechem mężczyzna. - Dzieci zostawiają ją w spokoju. Wiedzą o Kotce. Wszyscy okoliczni mieszkańcy też i tak ją nazywają.
- A czy wiadomo, co się przydarzyło Kotce?
- Babcia jednego z uczniów widziała przez okno, jak samochód przejechał czarnego kotka. Nic nie mogła zrobić. Leżał potem przez kika dni na skraju jezdni, a obok przesiadywał drugi kot, czarno-biały. Nie pozwalał nikomu podejść. Potem podobno i jego potrącił samochód i zniknął na jakiś czas.
- Ale się pojawił znowu? - zapytałam niemal szeptem.
- Tego czarnego kota pochowaliśmy w tym miejscu, gdzie teraz stoi buda. Nie mam pojęcia skąd Kotka o tym wiedziała, ale od tej pory nie opuszcza tego miejsca.
Słuchałam niesamowitej historii z wypiekami na twarzy.
- I od tamtej pory chroni się w psiej budzie - dokończyłam. Mieszkam tu od niedawna i nie słyszałam o Kotce. Czy jest już zdrowa?
- Ktoś chciał przygarnać zwierzaka, ale uciekł. Potem już nie dał się złapać. Dlatego ta łapa krzywo się zrosła - kontynuował dyrektor. Oprócz tego nic Kotce nie jest. Zaprzyjaźniony weterynarz od czasu do czasu ją odwiedza.
- A ta pozycja na grzbiecie? Dlaczego tak leży?
- Pytałem, ale też nie wiedział. Może jej tak po prostu jest wygodniej. A może lubi wygrzewać łapkę na słońcu - uśmiechnął się dyrektor.
Po kilku dniach stałam przed swoimi pierwszoklasistami.
- Kto mi opowie o waszej Kotce? - zapytałam, gdy już się sobie przedstawiliśmy. I zobaczyłam, że wszystkie dzieci podniosły rękę.
- One na pewno nie będą krzywdzić zwierząt - pomyślałam i zrobiło mi się ciepło na sercu.

autor

szadunka

Napisany: 2023-01-17 Dodano: 2023-01-17 06:36:47

Ten wiersz przeczytano 1316 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie