Kręte ścieżki losu (część druga)

Jego odrzucenie boleśnie ją zraniło. Miała wrażenie, że ta rana nigdy się nie zgoi. Z tamtego dnia zapamiętała tylko tyle, że drżała z rozpaczy na całym ciele, a fale gorąca płynące z głębi jej ciała ustały, zrobiło jej się zimno. Doznała czegoś w rodzaju szoku, tak intensywnego, jakby strumień zimnej wody wylano z nienacka na jej głowę. Ogarnęła ją samotność, tak głęboka niczym ciemność bez dna. Czuła się wyciśnięta jak umęczony letni kwiat między chwastami. Nie raz świtało, a sen nie przychodził. Łzy wsiąkały w niebieską powłoczkę poduszki, zraszały twarz niczym deszcz i schły w kącikach ust zostawiając na wargach słony smak życia. Kiedy nadszedł wreszcie, natychmiast wchłaniał ją w swoją czeluść mroczną i bezdenną. Wstawała z ciężką głową, zupełnie jakby nie mogła do końca otrząsnąć się z nocnego koszmaru. Czasami buntowała się i próbowała
podjąć walkę z rozpaczą, która ją przytłaczała. Aż pewnego wieczoru…
Siedząc o zmierzchu na werandzie, patrzyła na wodę w strumyku, połyskującą niczym błękitnawy opal i słuchała ptaków śpiewających w liściach drzew przed ułożeniem się do snu, kiedy dobiegł do jej uszu inny dzwięk, kroki na ścieżce. To był on, a ona siedziała niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Kolana stały się zbyt miękkie, a w głowie zaś brzmiała ta sama melodia, kiedy go zobaczyła po raz pierwszy. Patrzył na nią nic nie mówiąc tak intensywnie, że pod wpływem głębokiego, mrocznego i gorącego spojrzenia topniała niczym wosk. Zapragnęła jak dawniej, zwinąć się w jego ramionach, czuć ciepło ciała, zapach skóry,dotykać. Chciała kochać się i spać spleciona z jego ciałem. Wreszcie on przyciągnął ją do siebie, powoli przesunął dłońmi po jej ciele, przytulił do siebie i długo kołysał w ramionach. Zaczął całować kark szepcząc, że pachnie snem, a jego oddech pachniał winem. Twarz pochylająca się nad nią wydawała się delikatna i wrażliwa. Kiedy otwarła ramiona i przytuliła go do siebie, czuła drżenie jego ciała. Póżniej leżała z głową objętą jego ramieniem, splecionymi nogami i wszystko było tak jak kiedyś, na samym początku ich znajomości. Ale los bywa przewrotny a szczęście nie trwa wiecznie, więc…
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2016-08-01 Dodano: 2016-08-07 05:38:27

Ten wiersz przeczytano 1220 razy

Oddanych głosów: 41

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie