Królowa jezior

On tonie, niech ktoś ratownika wezwie snadnie!
Nim do reszty w otchłań jezior bez dna wpadnie.
Nim zamkną się za nim niczym cieple fale,
Firany rzęs, cienie powiek, więżąc go już na stale.

O! Już za późno, już opada w zielony mrok.
Już tchu nie może złapać,
Gdyby tylko wiedział wykonując ten jeden, ostatni skok...
Że nie będzie mu dane na bezpieczny brzeg wyczlapac,

Zastanowiłby się dłużej, może nie skakałby wcale,
A tak jest już w mocy władczyni tych jezior ogromnych.
I świat dla niego skurczył się nagle
Do tych dwóch oczu wodnych.

Od ich brzegów okolonych cieniem
Wzgórz wyniosłych i słodkich dolin
Nie będzie mógł odwrócić się z czystym sumieniem
I odejść, choćby po koszyk malin.

Będzie tak trwał, przez wieczność całą
Ciesząc się każdym rankiem,
Każdą chwilą małą
I na niego zarzucanym wiankiem.

Bo pokochał zwyczajnie,
Królową jezior, choć to wielka sztuka.
Zadurzył się już nieuleczalnie
I brzegu żadnego już wcale nawet nie szuka.

autor

Voy

Dodano: 2005-08-09 00:01:17

Ten wiersz przeczytano 403 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie