Kromka nadziei

Czasem robi nam się markotnie, jakoś smutno,
Wiedząc, że nie odchodzimy tak jak potrzeba,
Że, zbałamuceni czyjąś wolą wierutną
Znikamy, dając ludziom małą kromkę nieba.

Bo nikt naszych myśli, nie stara się docenić,
Nikogo nasza dobroć i serce nie wzruszy,
Wielu już się starało złość i podłość zmienić,
Lecz prześwietlić można wszystko, prócz ludzkiej duszy.

Bo człowiek to zwierzę raz wspaniałe, raz podłe,
Potrafiące ranić i nagradzać podobnie,
I niewiadomo jak myśli śliskie i obłe
Wypłyną, czy jak wspaniałości, czy jak zbrodnie.

Lecz pamiętajmy, zapiszmy w swym umyśle,
Że pomimo żalu, a nawet zniechęcenia,
Ktoś nam zawsze jakąś nadziei kartkę wyśle,
Że jeszcze tyle serc, zostało do zwiedzenia.

autor

Jastrzębiec

Dodano: 2007-03-27 00:10:05

Ten wiersz przeczytano 531 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie