krzyk zabitej duszy

właściwie sama nie wiem kiedy to się stało
za to dokładnie wiem kiedy musiało się skończyć
długo trwać nie mogło
chociaż bynajmniej nie wypaliło się
to umarło bo nie mogło żyć dłużej
zabójcze uczucie które urodziło się we mnie
a o którego istnieniu nie wiedziałeś chociaż byłeś jego ojcem
to zabiło mnie taką jaką byłam dla ciebie
zrobiło ze mnie potwora dla siebie
i było niezauważalne dla innych
towarzyszyło mi przez cały czas
gdy kłamstwo było twoim bratem i moją siostrą
absurd wymieszał się z tym co realne
złudzeniem była radość której być nie powinno
potem
trochę ciszy
garstka niewypowiedzianych słów
kilka nie usłyszanych szeptów
które nie przedarły się przez potok krzyczących myśli
gdy dusza wirowała desperacko
w pędzie bezsensownego życia
które dążyło do tych małych chwil zapomnienia
w których przerażone myśli biły się ze zgubionym, gdzieś między mną a tobą, sumieniem
byliśmy autorami tych grzesznych chwil
byłam twoją wspólniczką w zbrodni
za którą tylko mnie przyszło zapłacić
najbardziej kochałam cię w tych momentach
po których przychodziło mi najbardziej cierpieć
i dokładnie pamiętam każdą sekundę
twoją twarz widzę każdej nocy
gdy w snach odwiedzasz mnie czasem
gdy odtwarzam każdy wspólny moment
jak video przewijane setny raz
nie umiałabym zapomnieć
obiecałam, że tego nie zrobię
ty też obiecałeś
ale czy naprawdę?
czy to już tak zostanie na zawsze?
czy to już naprawdę koniec?
banalne zakończenie chcesz nadać czemuś co razem tak długo tworzyliśmy
brutalne
i trzymaliśmy w ukryciu przed światłem prawdy
piękne
która zbyt bolesna była dla mnie abym w nią uwierzyła
bolesne
teraz rozumiem
ona…

autor

Marta Sumienie

Napisany: 2007-08-18 Dodano: 2007-08-18 23:34:32

Ten wiersz przeczytano 399 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie