Krzyżowcy Asparagusa- piąte...

Dziś zrobię wszystko, by was odwiedzić.

"Krzyżowcy Asparagusa- piąte starcie- poetica sensu".*
18.08.2018r. sobota 13:05:00

*Tytuł z polsko- łaciny oznacza: "Krzyżowcy Asparagusa- piąte starcie- poezja zmysłów".

Czy można marzyć o Miłości,
Gdy słyszy się krzyki nienawiści?
Milczę i kreślę znaki na białej karcie
Przeznaczonej do utylizacji.

Rozgorzały walki, znów straszliwie nienawistnie bestia zbudziła się. Wypełzła z otchłani jak lawa z wulkanu i niszczy wszystko na swej drodze. Jednak ludzkość ma silną tarczę, oto nadchodzą, znów muszą wkroczyć do akcji. Oto oni, twardzi i niezłomni Krzyżowcy Asparagusa.

Przemieniam słowa w gest,
A gest w słowo,
Odpowiada mi lustro
I echo też.

Masakra, krew spływa brzegiem chodnika prosto do kratki ściekowej. Krew niewinnych, tych, którzy zostali posłani na rzeź. Pytam się w imię czego?! Krzyżowcy dają ukojenie, jedynie z bestią walczą, kimkolwiek ona lub ono jest!

Obłoki niewinnych grzechów,
A my naiwni jak dzieci
Podziwiamy chmury płynące.

Rozpusta, wszystko takie smaczne, takie rozkoszne. Jednak to wszystko jest karmą dla bestii władcy śmierci. I jak tu zwyciężyć mamy? Jak tu Krzyżowcy mają nas bronić, skoro sami dokarmiamy tego stwora, który nas pożera.

Gdzieś otula mnie ciepło,
Jednak dni się skracają,
Praca ponad miarę,
Uroki własnej działalności.

Nadciąga kolejny grozy dreszcz. Spływ na nas słonych łez deszcz. Wszystko miesza się z żółcią i plwocinami, które sączą się z zwijających się w konwulsjach na wpół umartych ciał.

Siwieje czas,
Biała gorączka wystyga
Unosi mnie w górę dojrzałości,
A palce swe drapieżnie w mrok...

Jednak ziarenka życi gdzieniegdzie w ziemię wklepują się. Może zapuszczą korzenie, może nowa cywilizacja w miejsce poprzedniej, zrujnowanej, zgładzonej pojawi się. Nadzieja umiera ostatnia, a krzyżowcy mężnie bronią nas.

Coś chyba zaczyna owocować,
Trującym jadem,
Wielka misa rozpaczy
Syci głowę pełną wrażeń.

To wszystko ponad stan, aż wszystkimi dziurkami przelewa się. Nawet bestia czasem ma dość. Odpuszcza ale czy na zawsze? Coś czuję, że jeszcze nie jest to ostateczne zwycięstwo, a ona jak czarna dziura znów znienacka pojawi się.

Twardo uderzam
O realności bytu
W oczy boleść zawitała
I spod czaszki drzazga wystaje.

Niektórzy ocaleli, wracają z poligonu nienawiści poranieni. Ich twarze wyschłej krwi oraz zamarzniętej śliny. Smarki z nosa zwisają, bestia nasyciła się, a pozostałych jeńców w bólach pohańbienia puściła. Jednak nim krzyżowcy odpoczną tylko ona pewne znów wróci i swą zimną grozą pokaże jadowity pazur.

Płonie łąka krwią,
A rzeka zalana żółcią.

Z czasem nadejdzie trwałe i na stałe oczyszczenie. Musimy w to mocno wierzyć. Bez wiary i Miłości to nawet nadzieja niknie w kuluarach wspomnień minionej egzystencji. Bestia zniknęła, ucichła zgroza. Jednak obawiam się, że to kolejna cisza przed kolejną burzą!

Twa bitwa, czarny pył,
Nozdrza utaplane w błocie,
Oddech sączy się ołowiem.
Poplątane serce w jelitach
Wyplute przez dziurę w nodze.

To nie Armagedon, ale ludzie z szańców wychodzą. Jeden drugiego nie poznaje, odarci z skór, z wyłupanymi oczami, z odciętymi uszami albo odgryzionymi kończynami. Bestia obficie posiliła się. Jednak na pewno nie jest wampirem, bo krew wypełnia okopy i spływa rynsztokiem.

Chwytam za czarną broń
W białą noc
I jeży się włos na czworo dzielony.

Czy to sen?; czy to mara? Bestia zbudziła mnie!

Pogrążasz się zhańbioną ręką
I pęka serce matuchny,
Człek zagubiony jak dzikus
Koczuje w szuwarach.

Serdecznie dziękuję, że jesteście.

autor

AMOR1988

Napisany: 2018-08-18 Dodano: 2018-08-20 09:38:13

Ten wiersz przeczytano 610 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie