Księżniczka

Nie jest zamknięta w wysokiej wierzy
I nie strzeże jej smok.
A jednak żyje jakby obok...
Za grubym murem do jej wnętrza.

Wielu już było odważnych rycerzy,
Co chcieli ją wybawić od nieszczęśliwego losu.
Nikomu jednak się to jeszcze nie udało.

Czasem wychylając się z okna,
Spojrzała z góry na nieszczęśnika.
Czasem słysząc wołanie,
Zwróciła twarz w jego stronę.

...a kiedy odchodził
odprowadza go chłodnym wzrokiem.

Dziwne, ale niedostępne, przyciąga najmocniej.
Ona... Cóż jest warta? Czy jest piękna?
Nie wiem...

Ona nie potrafi kochać,
Ona nie potrafi dawać, nie potrafi nawet brać.
Żyje tak od najmłodszych lat:
Otoczona przedmiotami, pięknem
Jak księżniczka.
Nikt jej nie nauczył wymagać od życia więcej.
Żądać szczęścia,
Bo ktoś jej dawno temu powiedział, że już jest szczęśliwa,
Że ma wszystko i nie ma prawa chcieć więcej
I wielu chciałoby mieć tak jak ona.

Księżniczka, boi się poznawać
Boi się marzyć, choć w głębi duszy pragnie.

Nikt nie pozna jej myśli,
Nie zgadnie, co czuje,
Nie zobaczy jak płacze.

On będzie widzieć tylko obojętną twarz,
Ciągle z wyrazem na nie.

...a ona
ona będzie żegnać smutnym szklanym wzrokiem rycerza.

autor

Beata....

Napisany: 2006-07-12 Dodano: 2006-07-14 18:52:49

Ten wiersz przeczytano 404 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie