w kuźni
pytasz pytają a ja?... cóż
poeci kolorowe ptaki w klatce być
czy nie być częściej nimi bywamy
albo też... tak czy siak fruwamy
między wierszami
wszystko nas rozgrzewa i martwi
empatię rozlewa jak balsam oliwa
wytłuszcza wyłuska wena rozpiera
po trosze duma
coś jak ziarno zasiane w ziemi serca
wypuści z czeluści rozjaśni oblicza
a może jak transparent pokaże drogi
do człowieka
poeci toczą wojny bezkrwawe ducha
wiedzą widoki marne na laury medale
lecz piórem kreślone batalie jak płuca
wdech wydech
...bez tlenu nie ma życia
"to co w ludziach zapłonie roznosi wiatr"*
autor
mala.duza
Dodano: 2017-08-28 13:46:24
Ten wiersz przeczytano 378 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Interesujące, podoba mi się :)
Ciekawie, refleksyjnie, podoba się.
Pozdrawiam serdecznie.
najbardziej o budowaniu dróg do człowieka.
kujmy... pozdrawiam :)
Bardzo podobają się rozważania!
Pozdrawiam :)
powiedziałabym, ze to raczej potrzeba serca. (Podobno
Kochanowski nie wymieniłby swoich Trenów na żywą
Orszulkę)
Cały wiersz - godny uwagi. Nie tylko puenta. z
zamyśleniem, z "podobaniem", troszkę - ze smutkem
jakimś... - po przeczytaniu... - Pozdrawiam:))
To, co w ludziach wierszem zapłonie, pozostawia
głęboko ślad na duszy :)
Pozdrawiam najserdeczniej :)
"Gdy się jest poetą potrafi się ugotować zupę
nawet z patyka" - Hans Christian Andersen.