kwiaty pszenicy
są kwiaty klejstogamiczne
to są bardzo smutne kwiaty
kwiaty których nie widać
są ludzie
którzy nigdy nie będą podróżować
są ludzie
którzy nigdy nie będą kochać
są ludzie, którzy nie mają miejsca
jak nomadzi
ludzie pustynni
są ludzie, którzy stoją nad przepaścią
a ona nie chce ich przyjąć
ludzie, którzy nie mogą się odwrócić
bo za plecami nie ma drogi
nie ma też ich śladów
są ludzie
zamknięci w klepsydrach
w klepsydrze nie ma oazy
kwiaty pszenicy to takie
które
jakby nigdy nie istniały
mają swój mikro świat
do niego nie przybywają goście
i światło
ani pocztówki z kolorowych krajów
to kwiaty które nie patrzyły
w nich panuje ciemność
są ludzie klejstogamiczni
bez wzroku
ślepcy od urodzenia
niektórzy odróżniają jasność i czerń
reagują na jasność
jak źrenica na zmianę środowiska
ale i tak pogrążona w swoim wiecznym
wewnętrznym mroku
kwiaty Frailei asteroides zwinięte w
trąbkę
niedostępne
zamknięte w niedołężnym dzieciństwie
czasem na bardzo krótką chwilę, w słońcu,
uśmiechają się
i milkną na zawsze
są ludzie bardzo delikatni
i niezbyt piękni
ludzie którzy nie poznają możliwości
zmysłów
nigdy nie zobaczą horyzontu
szyi
drugiego człowieka
przechodzącej łagodnie w aksamitny
zaułek
są kwiaty
które nie ma za co podziwiać
ani nawet zauważać
są ludzie
którzy już nie zatańczą
i tacy, którzy nigdy nie będą mieć swojego
koloru
Marta Surowiecka
Komentarze (8)
kwiaty pszenicy...frapujący tytuł ,jak cały wiersz o
złożoności ludzkiej natury, zamienią się w chleb czy
zwiędną, przeminą i nikt nawet tego nie zauważy ...
ludzie jak kwiaty są odmienni i wielobarwne - Marto
jesteś niesamowita
czy naprawdę tak musi być? czy są takie kwiaty i tacy
ludzie? może... jak zawsze ciekawie u Ciebie Marto :-)
Ludzie jak kwiaty -prawie każdy mógłby siebie tutaj
odnaleźć. Jeszcze są piękne białe kwiaty czarciego
ziela /dziędzierzawy/, których nasiona zabijają.
Pozdrawiam ciepło:)
Ale palnęłaś wykład. Zaciekawiłaś mnie każdym słowem.
Przeczytałem z przyjemnością i uwagą. Pozdrawiam:)
Masz wyobraznie, nie powiem...
Z pszenicy mamy chleb powszedni!
"są ludzie, którzy już nie zatańczą".
Najpiękniejsza melodia musi się kiedyś skończyć!
Wszystko ma swój kres.
Pozdrawiam.+
Wiersz ociekający smutkiem. Pozdrawiam.