Kwietniowe słońce

Dla Mojego Głównego Wena.

Zachód Słońca.
A my siedzieliśmy wpółobjęci
Zatraceni w tej chwili wieczności

Ona istniała tylko dla nas.
Nie było nikogo innego.
Tylko Ty...
I ja...

I zachodzące Słońce.
I Mrok powoli odbierający
Te kilka promieni
Kwietniowego słońca.

Twoje pytanie.
Tak dziwnie brzęczało w
Tym pierwszym tchnieniu wiosny.
'Czy jesteśmy tutaj sami'?

Milczenie.
Cisza całkowita.
Nic nie odpowiedziało
Na twoje pytanie.

W końcu cichy,
Prawie proszący
O zachowanie tej magicznej chwili szept:
'Jesteśmy. I zawsze już będziemy'.

Zawieszeni w otchłani miłości.
Wśród upadłych aniołów
Proszących o krótką chwilę
Zwykłej, ludzkiej bliskości.

Jak krople wody podobni do nich
Będziemy trwać bez końca.
I chociaż mamy odrobinę tej bliskości,
Chociaż jesteśmy lepsi od nich.

Nic nie zastąpi nam
Tamtego uczucia.
Tego dawnego.
Tak odległego.

Tego, które kiedyś już było.
I się wypaliło.
Tak po prostu.
Ale... Co w tym dziwnego?
Przecież My - upadli ludzie
Nie mamy prawa kochać.

autor

Untouched

Dodano: 2008-04-02 18:01:54

Ten wiersz przeczytano 891 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie