Labirynt

Pusty wzrok.
Mechaniczne ruchy.
Niby żyje a jednak jest martwy.

Wendruje korytarzami labiryntu, zwanego życiem.
Swoim pustym wzrokiem omiata piękne sceny na kamiennych ścianach.
Swoimi mechanicznymi ruchami, omija skarby znalezione w tymże korytarzu.

Nic go niecieszy.
Nic go nieraduje.
Jest niczym robot, zaprogramowany aby przejść przez życie, nigdy się nie zatrzymując.

Kiedyś normalny, cieszący się życiem człowiek, spotkał w labiryncie swojego minotaura.
Stoczył z nim nierówna walkę i... wygrał.
Wygrał a jednak przegrał.

Płomień świecy zgasł, już tylko dym unosi się w przestrzeń...
Pusta skorupa, błąkająca się po labiryncie.
Błąka się i błąka... aż w końcu, kiedyś na swej drodze napotka otchłań i zamiast ją ominąć, to pogrąży się w niej...

autor

czlowiek we mgle

Dodano: 2005-10-14 19:43:19

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie