Lato

Niebo takie błękitne, jakby farbką malarz
Równo zaciągnął przestwór ponad piaskiem plaży.
Morze uspokojone nie myśli o falach,
Tylko w słońcu migoce. O tropikach marzy.

A na plaży – okropność. Wielkie ludzi mrowie.
Część z nich siedzi, bo nie ma już gdzie się położyć,
Lecz jeśli przez pół Polski tłukł się tutaj człowiek,
No to trudno i darmo – musi być nad morzem.

Nie ma wiatru. W tym skwarze chyba się uduszę.
Czoła nie chłodzi powiew chociażby najlżejszy,
Więc uciekam do domu. Ja tu być nie muszę,
Bo (dzięki Ci o Panie!) ja jestem tutejszy.

autor

jastrz

Napisany: 2022-06-27 Dodano: 2022-06-28 00:08:41

Ten wiersz przeczytano 1384 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie