Legendy

Dziś zaszło słońce, znowu raz ostatni,
I raz ostatni księżyc nam błyszczy,
Ileż to okien zagaśnie tej nocy,
By już nigdy więcej nie zaświtać?
Ktoś będzie płakał, ktoś będzie się śmiał,
Komuś się przyjdzie żegnać lub witać,
A my, zawsze sami, patrzymy tam,
Gdzie niepodobna dojść zwykłym wzrokiem.
Ciężki, szary, smutny ten nasz posąg,
Stoimy na szczytach swoich Mount Blanc,
Nierozumiani w żadnych językach,
Spadamy do białej pustki bez dna.

Trzeba nam dzisiaj słów, mocnych jak deszcz,
By odnaleźć co nie jest zakryte,
By znów słyszeć jak kapie nasza krew,
W żyłach co już nie są zaszyte.
Trzeba nam kłaść głowę pod Cecorą,
Niepodobne po nas żadne łkanie,
My okuci słów tą zwartą zbroją,
Mężnie giniemy dziś na Camlannie.
To my – sławni rycerze w Tatrach,
Śpiący nie po jednej i ostrej ranie,
Już budzimy się w naszych górach,
Teraz, gdy Artur znowu powstaje.

autor

Kamil7771

Napisany: 2020-05-02 Dodano: 2020-05-02 19:58:50

Ten wiersz przeczytano 627 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie